Τα αυτόνομα οχήματα δοκιμάζονται αυτή τη στιγμή σε πολλές πόλεις ανα το κόσμο σε καθημερινές συνθήκές οδήγησης και μάλιστα η Μεγάλη Βρετανία υποστηρίζει πως θα κυκλοφορούν στους δρόμους της μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Ένα από τα προβλήματα που προκύπτουν στην εφαρμογή τους είναι η συνύπαρξή τους αρχικά με τα κανονικά μη αύτονομα οχήματα. Οχήματα όλων των τύπων (φορτηγά, ΕΙΧ, λεωφορεία κλπ) θα πρέπει να συνυπάρξουν μαζί με τα αυτόνομα, μέχρι ο στόλος των “παλιών” οχημάτων αντικασταθεί ολοκληρωτικά.
Αυτοκινητοβιομηχανίες και επιστήμονες εξετάζουν τρόπους που θα έκανε αυτή τη μετάβαση ομαλότερη και με τα λίγοτερα το δυνατόν προβήματα. Τώρα, ειδικοί απο το Warwick Business School και την Jaguar Land Rover, προειδοποιούν πως για την επιτυχία του εγχειρήματος, η τεχνητή νουμοσύνη που απαιτείται φθάνει στα όρια των δυνατοτήτων της σημερινής τεχνολογίας.
Πιστεύουν πως ένα αυτόνομο όχημα θα πρέπει να μπορεί να μιμείται τη συμπεριφορά των οδηγών και να έχει τη δυνατότητα να αλληλεπιδρά με αυτούς, ωστε να μπορεί να κινείται στους δρόμους με ασφάλεια. Παρά το γεγονός πως έχει σημειωθεί μεγάλη πρόοδος στην ικανότητα των οχημάτων να αντιλαμβάνονται το περιβάλλον και τα εμπόδια γύρω τους, η δυνατότητα επικοινωνίας με τους άλλους οδηγούς είναι ακόμα στα αρχικά της στάδια, και αυτό μπορεί να αποτελέσει αποτρεπτικό παράγοντα στην εισροή των αυτόνομων οχημάτων. Για τον ίδιο λόγο ίσως είναι τελικά πιο ασφαλές, τα αυτόνομα οχήματα, να κινούνται σε δρόμους ειδικά κατασκευασμένους για αυτά ή στην χειρότερη περίπτωση σε ειδικές λορίδες κυκλοφορίας.
Σχετικά, ο Nick Chater, καθηγητής Behavioural Science στο Warwick Business School, αναφέρει πως “Ο Alan Turing είχε προκαλέσει τις επόμενες γενιές να δημιουργήσουν μία μηχανή που δεν θα μπορούμε να διαχωρίσουμε από έναν άνθρωπο μέσω του γραπτού λογου”.
Το μέλλον των αυτόνομων οχημάτων, σύμφωνα με τον Chater, στηρίζεται σε μια αντίστοιχη πρόκληση – τη δημιουργία υπολογιστικών συστημάτων που θα οδηγούν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορούμε να τα διαχωρίσουμε απο τους ανθρώπους – οδηγούς και να μπορούν να συνεργάζονται με αυτούς με ασφάλεια.
Επιπλέον αναφέρει πως η κοινή χρήση των δρόμων απο αυτόνομα οχήματα και οδηγούς ή ποδηλάτες στους πολυσύχναστους δρόμους μας, φαίνεται πως επιφυλάσσει πολλούς κινδύνους, και πως η καλύτερη επιλογή είναι η χρήση ειδικά διαμορφωμένων δρόμων στους οποίους θα κινούνται μόνο τα αυτόνομα οχήματα.
Οι ειδικοί του Warwick Business School πιστεύουν πως η τεχνητή νοημοσύνη έχει τη δυνατότητα να ελέγχει ένα όχημα και ταυτόχρονα να παρατηρεί το γύρω περιβάλλον, και μάλιστα πως μπορεί να το κάνει ακόμη καλύτερα και απο τους ανθρώπους.
Παρά ταύτα, στην εργασία τους με τίτλο “Negotiating the Traffic: Can Cognitive Science Help Make Autonomous Vehicles a Reality?”, αναφέρουν πως μεγαλύτερη δυσκολία θα παρουσίασουν επικύνδινες καταστάσεις τις οποίες τα αυτόνομα οχήματα θα πρέπει να διαχειριστούν.
Για παράδειγμα, οι κάμερες σε ένα αυτόνομο όχημα δεν μπορούν να διακρίνουν καθημερινές οδηγικές συμπεριφορές που χρησιμοποιούμε όπως χειρονομίες ή νεύματα για την παραχώρηση προτεραιότητας. Το ίδιο δύσκολο θα είναι να ξεχωρίσουν, για παράδειγμα, το άναμα των φώτων ή τη χρήση της κόρνας, που μπορεί να έχουν πολλές και διαφορετικές ερμηνείες.
Μια απο τις λύσεις που έχει προταθεί στο παρελθόν για αυτές τις καταστάσεις είναι το όχημα να προειδοποιεί τον επιβάτη και να του δίνει τον έλεγχο. Και αυτή όμως η λύση φαίνεται πως δεν είναι ενδεδειγμένη μιας και ο χρόνος ανάληψης του ελέγχου από τον άνθρωπο – επιβάτη ίσως να έιναι μοιραίος σε κάποιες περιπτώσεις.
Σύμφωνα ξανά με τον καθηγητή Chater, “Αυτές οι ανθρώπινες συμπεριφορές και οι τρόποι αλληλεπίδρασης με τους άλλους οδηγούς γίνονται ανέκοπα απο εμάς, αλλα αγνοούμε πόσο περίπλοκη είναι λογική που κρύβεται πίσω απο αυτές. Είναι πολύ δύσκολο να εκπαιδεύσουμε μια μηχανή να μιμείται αυτή τη λογική και ο ρυθμός προόδου αυτης της εκμάθησης ίσως αποτελέσει κρίσιμο παράγοντα για την ανάπτυξη των αυτόνομων οχημάτων.”
Τέλος αναφέρει πως “Ένα απο τα βασικά πλεονεκτήματα της αυτόνομης οδήγησης είναι πως ο επιβάτης θα έχει τη δυνατότητα να εστιάσει τη προσοχή του μακριά απο την οδήγηση, ίσως και να κοιμηθεί κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού. Αυτό όμως καθιστά τον επιβάτη αδύναμο να αντιδράσει και να αποφασίσει τι θα συμβεί στην περίπτωση μιας επικίνδυνης κατάστασης που μπορεί να παρουσιαστεί κατά τη διαδρομή”.
