Σε μαραθώνιο έχουν μπει οι κατασκευαστές αυτοκινήτων, προκειμένου να έχουν διαθέσιμα αυτόνομα οχήματα μέχρι το 2020. Στην προσπάθειά τους αυτή, πρέπει να λάβουν υπόψη τους διαφόρους παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι και η ασφάλιση και συγκεκριμένα το ποιος θα έχει την ευθύνη σε περίπτωση ατυχήματος.
Στις μέρες μας, ο καθορισμός της υπαιτιότητα βασίζεται σε διαφόρους παράγοντες, οι οποίοι έχουν να κάνουν με τη λήψη αποφάσεων του οδηγού. Όταν όμως όλα θα είναι αυτοματοποιημένα, τι θα συμβαίνει;
Στην περίπτωση αυτή η ευθύνη θα αποτελεί έναν συνδυασμό του συστήματος, του επιπέδου αυτονομίας και της εμπλοκής του οδηγού. Για παράδειγμα, σε επίπεδα τα οποία θα προσφέρουν πλήρη αυτονομία, λογικά την υπαιτιότητα θα την έχουν οι κατασκευάστριες , οι οποίες θα καταβάλλουν και τις αποζημιώσεις σε περίπτωση που το ατύχημα συνέβη λόγω λάθους του συστήματος.
Ωστόσο, στα αυτοκίνητα με επίπεδα αυτονομίας 2 ή 3, όπου ο χρήστης μπορεί να πάρει τον έλεγχο, ο καθορισμός της ευθύνης θα είναι πιο δύσκολος. Βέβαια, θα περάσουμε σε ένα στάδιο, όπου οι κινήσεις του οδηγού καθώς και του οχήματος θα είναι καταγραμμένες στον εγκέφαλο του οχήματος, παρόμοια με τα αεροπλάνα. Κατά αυτόν τον τρόπο θα είναι πιο εύκολος ο προσδιορισμός.
Για παράδειγμα, δεν θα βασίζεται μόνο σε μαρτυρίες και στην κρίση του οδηγού αλλά θα είναι εμφανές στον εγκέφαλο ποια πράξη πραγματοποιήθηκε και πότε. Όμως, η ανάλυση των δεδομένων και το πώς “σκέφτηκε” το όχημα μπορεί να είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοηθούν.
Όσο πιο μεγάλη όμως είναι η δυνατότητα παρέμβασης του οδηγού, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να καθοριστεί η ευθύνη συν του ότι θα υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα ατυχήματος. Επιπλέον, φαίνεται ότι για να αντιδράσει και να πάρει τον έλεγχο ο χρήστης, χρειάζονται κατά μέσο όρο 17 δευτερόλεπτα.
Αυτά τα προβλήματα θα εξαλειφθούν με τα αυτόνομα οχήματα επιπέδου 4, τα οποία θε προσφέρουν πλήρη αυτονομία, όμως οι ειδικοί δεν πιστεύουν ότι θα καθιερωθούν ως τα βασικά οχήματα πριν το 2050.
